16 Şubat 2014 Pazar
Yaşamın güzelliği sonsuz çeşitliliğinde. Hepimiz bir anlamda bir ve eşitken bir yandan, bir yandan o kadar farklıyız ki. Aslında hem birbirimize çok ama çok benziyoruz hem de hiç benzemiyoruz. Ancak bu tatilde biraz daha farkettiğim birşey, kolay olanı seçiyoruz genelde. Bize en çok benzeyenlerle birlikte oluyoruz. Onlarla paylaşmak, onlarla gülmek eğlenmek, onları anlamak çok daha kolay. Onlarla birlikteyken hepimiz bir-iz demek çok kolay. Biraz bizden farklı olanlarla birlikte olmak, onlarla da paylaşabilmek, onları da anlayabilmek ve onlarla da gülümseyebilmek zor olan ve belki de en keyiflisi. Geçenlerde Deniz’in bir yazısı vardı, güzel olanı sevmek çok kolay diyordu çok kısaca. Onu herkes sever, zor olan şu ana kadar çirkin dediklerimizi sevebilmek belki de.
Ben bunu Ankara’ya giderken otobüste, sokaklarda çok fazla yaşadım. Ve anladım ki bir kez daha aslında sevginin karşındakiyle hiçbir ilgisi yok. Sevgi bizim kalbimizden çıkan ve yayılan bir titreşim. Sadece bizimle ilgili. Aslında sevmek hedefte değil sadece kendini sevgiye bırakmak yeterli.
Evet zor olan, kokan, akan, çirkin olan, çirkin bulunanı sevmekmiş. Onun gözlerinde kendini görmekmiş. Onu kalbinde titreştirmekmiş aslolan. Onun gözlerine bakarak seni seviyorum demekmiş. Aynada kendine bakıp seni seviyorum demek yetmezmiş, o en çirkin bulduğunda kendini bulmakmış belki de en güzeli. Hiç izlemediğim programlar izledim, hiç gitmediğim yerlere gittim, hiç görmediğim insanları gördüm ve dedim ki işte ben buyum. Ve bunu daha sık yapmak için kendi kendime söz verdim. Kendini arama yolunda çok keyifli bir yolculuktu, bana benzemeyen ama aslında ben olan benlerle buluşmak.
0 yorum:
Yorum Gönder